Drewniana chata Shiro

- powinnam podziękować po raz kolejny? - uśmiechnęła się drapiąc się po policzku, skrzyżowała nogi spoglądając na niego, odruchowo przygryzła wargę, nie wiedziała specjalnie co ma mówić, a nawet co ma robić, miała ochotę go przytulic bez słowa, moża wynikało to z długiej samotności, a może nie, tego nawet ja nie wiem.

Jak chcesz.
Powiedziałem uśmiechając się do niej i snów spoglądając w te cudowne oczy. Prawdę mówiąc też miał ochotę ją przytulić. Ale stwierdził że nie powinien się tak narzucać i że nowa znajoma potrzebuje w tym momencie tylko odpoczynku.

Spróbowała wstać, ale jej ciało spętał przeraźliwy ból, mimo wszystko wtuliła się bez słowa w jego ramieniu, a po jej policzku spłynęła łza bezsilności, wobec bólu.- chyba powinnam już puść, znaczy dać Ci odpocząć, chyba - spojrzała na jego brodę, bo właściwie był pewnie wyższy.

Podniósł ją delikatnie i przeniósł na kanapę wiedząc jak straszny ból czuje.
Nie wstawaj narazie, dobrze?
Powiedział i przytulił dziewczynę, otarł jej łzę.

Skinęła głową, czując jego dłonie poczuła się bezpieczna, jednak szybko przyszły wyrzuty sumienia związane z wątpliwością, że chyba nie powinna tu być, chociaż może to jakieś przeznaczenie, które ponownie decydowało za nią.
dobrze - odruchowo ścisnęła jego dłoń spoglądając na niego.

Po raz kolejny zgubił się w jej oczach. Nie myślał o niczym. Przytulił ją trochę mocniej i przejechał kciukiem po policzku.

Wtuliła się jego ramiona, co sprawiało wrażenie, że jest jeszcze bardziej krucha, oraz drobna, jakby za chwilę miała rozpłynąć się jak mgła, a mogła, ale tego nie zrobiła, splotła dłonie na jego plecach, milcząc.

Tak przytuleni leżeli chwilę w milczeniu.
Długo uciekałaś przed tą hołotą?
Zapytałem dziewczyny myśląc dlaczego jej pomogłem.

- dosyć długo, nie licząc faktu, że chciałam sprawiać pozory, że się mylą - wzruszyła ramionami, dotarły do niej jego myśli, całkiem przypadkiem, skuliła się nieznacznie spoglądając na czubki swoich stóp.

Pewnie to przeznaczenie. Pomyślał i uśmiechnął się do suri. Przeczesał dłonią jej włosy i otulił jednym skrzydłem.
Widocznie tak miało być...
Powiedział sam do siebie.

Spojrzała na niego gładziła dłonią jego klatkę piersiową, wtuliła się w jego skrzydło, bezpieczeństwo, które odczuwała sprowadziło na nią senność, wyjątkowo silną.
- szukają mnie - szepnęła.

Tutaj jesteś bezpieczna.
Odpowiedział suri i ziewnął

Nie wątpiła, że tak właśnie jest - uśmiechnęła się mrużąc oczy - chyba powinniśmy iść już spać, to znaczy właściwie, gdzie mogę się położyć - spojrzała na niego pytająco.

Zostań tutaj ja położę się na dywanie.
Powiedział po czym narzucił na nią koc i podłożył jej pod głowę poduszkę. Sam położył się na dywanie przy kominku i otulił się skrzydłami.

Pociągnęła jego dłoń, właściwie nie przeszkadzało by jej, jeżeli leżał by obok niej, właściwie czułaby się bezpieczna, bezpieczniejsza, a może po prostu tak miała by mniejsze wyrzuty sumienia. - jakoś przeboleję zmniejszoną ilość miejsca - uśmiechnęła się.

Odwrócił się i spojrzał na nią pytająco.

Spojrzała na niego łagodnie nic nie mówiąc.
- po prostu nie chcę, żebyś spał na ziemi - skinęła głową.

Wszedł spowrotem na kanapę i położył się obok otulając ją skrzydłem. Pocałował ją delikatnie.
Dobranoc.
Szepnąłem jej do ucha.

W głębi duszy miała nadzieję, że faktycznie noc będzie spokojna, a przynajmniej, że nie powrócą koszmary, wtuliła się w Shiro zamykając oczy, szepnęła 'miłych snów', zasypiając nie całkiem spokojnie.

Pocałował ją jeszcze raz delikatnie w szyję. Zasnął w objęciach suri.

Obudził się lecz nadal leżał w bezruchu. Spojżał na śpiącą dziewczynę i uśmiechnął się delikatnie. Wciąż się nie ruszał nie chcąc jej budzić.

Poruszyła się nieznacznie otwierając powolutku oczy, poczuła się jakoś nieswojo. Dopiero po dłuższej chwili zdała sobie sprawę z zaistniałej sytuacj, potarła swój policzek spoglądając na twarz Shiro. - właściwie długo spałam? - zapytała zerkając na niego.

16 godzin.
Odpowiedział usmiechając się do dziewczyny i zdejmując z niej skrzydło.

- słucham - gwałtownie wstała spoglądając na niego z szeroko otworzonymi oczami, włosy swobodnie spadły jej na oczy, odgarnęła je pośpiesznie.
- mam nadzieje, że nie leżałeś tylko i wyłącznie po to by mnie nie zbudzić - zapytała wstając powoli strzepała swoje ubranie z nieistniejącego kurzu.- wybacz mi za kłopot - skłoniła się potykając się o jakąś nierówność podłogi, ale nadrobiła to uśmiechem.

Ależ nie...przed chwilą wstałem.
Powiedział i również się uśmiechnął.
Spałaś tak długo przez ten okład.
Dodał po chwili, usiadł i przeciągnął się rozprostowując skrzydła.